Ik zit thuis, of ik ben huisvrouw. Of thuisblijfmama of geef het beestje maar een naam.
Toen we ons eigen bedrijf nog hadden was ik ook thuis, maar deed ik de facturering, en de administratie van ons bedrijf zeker meer dan 12 uur per week. Toch was ik thuis, want ik deed dat werk thuis en soms op kantoor. Daarvoor was ik dagbestedingscoach/activiteitenbegeleider met dementerenden in een verpleeghuis. Toen oudste geboren werd was ik 20 (in 1999) en had net mijn diploma gehaald. Na de zomer kreeg ik al een baan in het verpleeghuis waar ik ook stage gelopen had. De oudste zoon ging naar het kinderdagverblijf. We verdienden heel weinig. Mijn man was 23 toen de oudste werd geboren en had net een baan (en zijn rijbewijs) ik had dus een aantal maanden geen inkomen en kon ook totaal niet met geld omgaan.
Toen we ons eigen bedrijf begonnen in 2006, hadden we en beetje geld gespaard, waardoor ik ontslag kon nemen. Het was de bedoeling dat ik een jaar "thuisbleef" en daarna weer een baan ging zoeken. Man nam ook ontslag en begon dus voor zichzelf, het ouderschapsverlof op woensdagmiddag verviel natuurlijk ook. We hadden afgesproken dat de zorg vooral op mijn schouders neerkwam, aangezien hij een bedrijf opbouwde zonder vaststaande uren.
Als je een eigen bedrijf begint dan moet je leren hoe je een financiƫle administratie moet voeren. Het is verstandig om een goede boekhouder zoeken. Maar je bent natuurlijk zelf verantwoordelijk voor het betalen van belasting, je leveranciers, je auto, telefoon en je salaris. Dat noem ik met opzet als laatste want dat is meestal ook het sluitstuk ;-)
In het begin moesten we de leveranciers voorschieten. We hadden een kleine lening van de bank gekregen waarmee we dat konden betalen. maar het was natuurlijk zaak, om zo snel mogelijk genoeg buffer te hebben om alles te betalen.
Omdat ik dus thuis zat, ben ik me gaan bezighouden met consuminderen (wat hoe minder je besteed hoe kleiner je salaris hoeft te zijn en hoe groter je buffer wordt)
Natuurlijk met wisselend succes. Maar zeker de laatste jaren lukte dat heel goed.
Na negen jaar eigen zaak, heeft mijn man nu een betaalde baan met een 40 urige werkweek (hahhaha) en een vast salaris. Toch kiezen wij er nu nog steeds voor dat ik (in dit geval) thuis ben. Deels heeft dat natuurlijk te maken met de begeleiding van onze jongste zoon die de klassieke vorm van autisme heeft en heel veel structuur en begeleiding nodig heeft, en deels kan dat natuurlijk ook omdat ik het consuminderen niet afgeleerd ben.
Ik pleit in dit blogje niet voor een huisvrouwenbestaan, (iedereen moet vooral doen waar haar of zijn hart ligt) maar wel voor een bewustwording van omgaan met geld. Want wat je ook voor werk wilt doen, je hebt echt meer te kiezen als je meer kunt doen met minder. In de loop der jaren heb ik ook anderen geholpen met het op een rij zetten van inkomsten en uitgaven, vaak omdat de situatie veranderde. Zelfs mensen met een lager inkomen als het onze, bleken ruimte te hebben in hun budget om meer tijd te besteden aan hun kinderen of hun hulpbehoevende ouders of noem maar op. Die financiƫle ruimte zorgt wel voor het maken van keuzes. Ik ben bijvoorbeeld maar eenmaal op een vrijgezellen feestje geweest omdat ik dat niet kan of wil betalen, dagjes uit naar een luxe oord of een middagje geld verpatsen tijdens het winkelen is voor mij niet weggelegd. Ik heb geen rijbewijs en geen auto, bijna nooit nieuwe kleren. Maar heb een dak boven mijn hoofd, ken iedereen van ons gezin een warme hap geven en geniet van de kleine geneugten in het leven.
Als je, zoals in mijn geval geen baan hebt, ben je kwetsbaar. Als mijn man besluit met de secretaresse naar Spanje af te reizen. sta ik daar met mijn goede gedrag. :-) ook als hij overlijdt is er natuurlijk een probleem. Daarom heb ik wat geld achter de hand waar ik het eerst wel mee uit kan zingen. Waar man natuurlijk ook aan kan komen als mij wat overkomt en hij even niet kan werken.
Het gat in mijn CV
Is minder groot dan ik dacht.... Door mijn jarenlange lidmaatschappen van besturen en activiteiten in de politiek en ander vrijwilligerswerk blijkt dat (na beoordeling van een deskundige) best mee valt. Toch zou ik geen energie meer hebben om naast de zorg voor onze jongste in combinatie met de drukke baan en carriere van mijn man er een part time baan op na te houden.
Daarom ga ik volgend jaar met wat spannends en nieuws beginnen wat ik na afronding van de opleiding thuis wat kan beginnen, en in de uren dat zoontje naar school is aan kan werken.
volgend jaar meer daarover!
Ik wil nog wel besluiten met het plezier wat ik heb aan het poetsen van de badkamer, het koken van een goedkoop prakkie, het opvouwen en strijken van kleren, minimaliseren en mijn grootste deugd dweilen van vloeren.