Afvallen bijvoorbeeld dat kan altijd, en dat goede voornemen begon bij mij ergens in april. En nu ben ik 42,7 kg afgevallen. Waarvan 10 kg zelf, en bij de dieetist 32,7 ongeveer. Moet er vrijdag weer heen ;-) Voor mij werkt een dieetist heel goed, ondanks of dankzij hun werkwijze volgens het voedingscentrum. Die hebben namelijk ook best goede ideeen ;-) en de ideeen die ik niets vind voer ik ook echt niet uit ;-) je hebt een stok achter de deur en omdat ik het zelf moest betalen wil je er ook echt wel een succes van maken. Dat was voor mij in ieder geval een extra stimulans om goed mijn best te doen. Maar het allerbelangrijkste is motivatie. De knop om, ik denk dat afvallen veel meer een geestelijk proces is dan alleen een lichamelijk proces. Ik heb er heel veel over nagedacht waarom die stimulans er ineens was. Ik durfde niet naar mijn huisarts toen ik echt naar de huisarts moest. Uiteindelijk woog de pijn zwaarder en ben ik gegaan. Hij onderzocht me gewoon zonder verder op mijn overgewicht in te gaan. De angst aanvallen en de hyperventilatie kwamen in de plaats van eten..
At ik eerst mijn verdriet weg met stroopwafels en ontbijtkoek met roomboter, ik at toen helemaal niet meer dus ik moest het verdriet aangaan. Bij gebrek aan het een plek geven, liet mijn lichaam me hyperventileren als een gek. Ik had in het begin zoveel angst om dood te gaan dat ik de hele dag verstard was, maar des te vastberadener om iets te doen wat mijn lichaam kennelijk kon en dat was afvallen in plaats van eten. Want dat ging toen ik niets at. Iets in mij zei dat ik moest eten volgens een schema, maar de brok in mijn keel liet niets langs. Mijn hand stuurde een whatsapp naar een random dieetist in de buurt en daar ging ik op 29 mei naar toe, na die gitzwarte april maand.
Ze gaf me een schema met hoe ik moest eten en ik deed het.. Ik ging iedere week alleen ergens naar toe en haalde weer wat adem. Gewoon met de bus een uurtje rijden wat lopen in de stad niet echt iets kopen, een visite afleggen en koffieverkeerd bij de hema. Een uurtje voor mijzelf..
Lichaamsbeweging bleef bij veel fietsen wat wandelen en opruimen en poetsen. Daar viel ik gemiddeld twee kilo in de week mee af.
De sessies bij de transpersoonlijk therapeut lieten mij naar binnen gaan naar mij ziel dat was best pijnlijk. De periode na de zomervakantie zocht ik af en toe gewoon mijn rust in de dagen dat ik alleen was. En kon ook veel vreugde vinden in het huishouden. In oktober kwam de dag dat mensen mij vroegen of ik af was gevallen. Ik was toen al 20 kilo kwijt. In december viel ik in twee weken 3,7 kg af, terwijl mijn dieetiste en ik dachten dat het wel voorbij zou zijn. Over mijzelf leerde ik ook nog dat als ik heel veel wandel tien kilometer per dag ongeveer ik bijna 4 kilo in twee weken kan afvallen, maar als ik flink trappen wandel, het huishouden doe en een klein rondje van 3 kilometer loop, kan ik 2 kilo afvallen in twee weken of iets minder en dat vind ik ook best, want ik ben niet perfect en ik heb geen zin om tien kilometer per dag te wandelen.
Mijn morbide overgewicht zie ik nu (nu ik dat niet meer heb) als een ziekte. Ik heb geleerd dat mijn zwakheid niet meer zit in een bordje patat op zaterdag met frietsaus (ik ben daar 43 kilo mee afgevallen) maar in gebak, tompoucen, engelse drop, chocola en rode wijn. Mijn lijf moet dat gewoon niet meer nemen. Maar een waldkorn broodje met kipkerriesalde en heel veel rauwkost als lunch en dat dan in de plaats van warm eten kan best. En doet mijn niet verlangen naar meer.
De suiker doet mij verlangen naar meer, mijn suikerbuik begint bij taartjes te krijsen ik wil meer! Daarom heeft mijn lijf een ziekte die zegt dat ik dat niet meer verdraag.
Dus geen rode wijn en taart op verjaardagen maar water en een wrapje met zalm. Gelukkig zijn die hapjes erg in. Scan ook even de groente die op tafels staat en tast toe..
Vanaf december spreken heel veel mensen mij aan op het feit dat het lijkt hahha dat ik afgevallen ben... En hoe ik dat heb gedaan. en hoeveel respect mensen voor me hebben. Maar ik voel het niet als aderlating of iets waarvoor ik respect verdien ik heb vooral een harde strijd gevoerd met mijzelf en die voer ik nog steeds waarbij in plaats van eten de hyperventilatie komt. En zodra ik beter leer om tijd te nemen en mijn emoties een plek te geven zal dat minder worden, en dat wordt het ook.
Mijn karakter is het zelfde van vóór het afvallen, maar mijn aangeleerde gedrag is veranderd.
Laat je nooit wijs maken dat het zielig voor mij is dat ik nooit een taartje kan kiezen op een verjaardag, zelfs niet als er aangedrongen wordt. 'Toe je bent nu zoveel afgevallen kan best..."
Ieder keer vind ik de pijn fijn. Hoe meer er een appél op mijn doorzettingsvermogen wordt gedaan, hoe fijner het is. Een soort automutilatie van mijn motivatie. Want dat zorgt juist weer dat ik resoluut kan weigeren dat ik het nooit meer wil zo zwaar worden.. Prikken in mijn motivatie en het gevoel dat nooit weer......
Vóór
na
