Even leek het erop dat de ChristenUnie de SGP en het CDA nog roet in het eten konden gooien.
Stay at home mums of paps, we zijn weer een minderheid! Een achter het aanrecht geduwde minderheid. Want eenverdiener gezinnen waar de eenverdiener evenveel verdiend dat tweeverdieners met hetzelfde bedrag gaan de tweeverdieners er op vooruit. Die krijgen kinderopvangtoeslag en meer belastingvoordeel want werken loont! Dames en heren, het cynisme wat u leest in dit blogje klopt.
Het zat natuurlijk al even in de lucht de op handen zijnde veranderingen. Dus ik had de tijd om cynisch te worden. Het kwam ook door meerdere oorzaken. Lees maar mee.
Eerst dat veranderde belastingstelsel. Dat was wel duidelijk dat het er aan zat te komen. De regering wil stimuleren dat we allemaal lekker werken. Bovendien wil de regering ook dat we lekker zorgen. Voor onze ouders de buurvrouw en ons beperkte kind. Maar ook werken veel werken liefst, hoe meer hoe beter!
Het kwam in dezelfde week dat onze zoon werd geadviseerd om naar de huiswerkbegeleiding te gaan a €450 euro per maand. Wat de nieuwe BSO voor pubers is volgens mij.
En in die tijd werd ons bedrijf overgenomen en adviseerde de boekhouder ook aan de niet werkende partner (ik dus) minimaal acht uren te gaan werken in de week om in de volle belastingvoordeel te zitten. Man vertelde dat we dat niet gingen doen en dat was dat. Tijdens het zetten van de handtekening door mij onder het contract voor overname van ons bedrijf. Vroeg de directie van het nieuwe bedrijf waar man ging werken wat ik nu zou gaan doen. Ik voelde enig onbegrip toen ik aangaf voorlopig ging zorgen voor onze kinderen en ook onze beperkte zoon. Eerst dus even niets. Lieve man benadrukte onze gelijkwaardigheid en de tevredenheid met de keuze die we negen jaar geleden hadden gemaakt, en een eerder gebruikt argument tegen over mij een compliment verpakt in wat venijn, ja je hebt wel capaciteiten. (of; En dat met jou capaciteiten!)
De nieuwe paria's naast de asielzoekenden van de samenleving de huismannen en huisvrouwen!
Een paar dagen daarna had ik het met mijn gelijkgestemden vriendinnen erover die ook soms thuisbleven bij hun kinderen als de tijd daar was. Welbespraakte intelligente dames met goede banen. Die beide weer wat zijn gaan klussen na het klimmen van de jaren van de kinderen maar altijd vastblijven houden aan de rust en kwaliteit van leven aan het zelf doen.
Die kotsten op argumenten als je staat stil en denk aan je capaciteiten. Die lieverds die me troosten dat ik niets deed met mijn capaciteiten. Die mij herinnerden aan de besturen die ik had verblijd met mijn capaciteiten en ook niet te vergeten de ijver die ik had getoond om onze jongste zoon zover te krijgen dat hij ondanks zijn forse beperkingen het toch goed doet.
Dus even vond ik mijzelf een zielige huisvrouw, totdat het vuurtje van mijn idealisme en schijt aan hokjes instelling weer boven kwam. Al pakken ze ons honderden euro s aan belastingvoordeel af, dan nog teken ik voor revolutie. Ik moet de barricaden weer op REVOLUTIE voor gelukkig zijn hoe dan ook met je baan of niet. Gewoon doen wat jezelf wilt en gelukkig van wordt. Zorgen voor je kind of liever een managementfunctie? feminisme is vrijheid toch? De vrijheid om zelf te kiezen. Kies jij voor beide werken en een mooi huis? Prima! Wij kiezen voor een oud woningbouwhuis en één inkomen. En wat de regering kiest ik vind het allemaal prima. Ik ga in ieder geval stoppen met verdrietig erover zijn of cynisch te worden. Ik ruim een kast op, flikker vijftien vuilniszakken weg en zeg na veertien jaar mijn lidmaatschap op groenlinks op. De centjes moet ik gebruiken voor het opbrengen van de de belasting tegenslag. Of om te sparen voor mijn revolutie. !!!
Dusss
