Ik ben al zo vaak begonnen met erover te schrijven, met humor, met enig cynisme.
Ook wel serieuze stukjes maar ze staan nog allemaal in concept.
Nu ga ik het maar gewoon opschrijven en wel op advies van mijn allerliefste.
Na zes jaar van anders kijken naar onze jongste, hem uitlezen en het ritme op hem aanpassen zijn we voor de bijl gegaan we hebben hem laten onderzoeken.
Een heel gelukkig leven hebben we met elkaar maar toch het verdriet dat het zo verschrikkelijk mislukte op de eerste school. Op de nieuwe basisschool is er veel beter contact en wordt er helderder gecommuniceerd met ons als ouders. Toch bleek de liefste, moeite te hebben om dingen te leren, om dingen te automatiseren.
Jongste ondanks dat er 2,5 jaar "gewoon" onderwijs aan hem werd gegeven is niet ongelukkig. Hij heeft enorm veel levenslust en is een positief kind.
Na 2,5 jaar hebben wij hem dus laten onderzoeken. Heel erg goed en heel erg uitvoerig. Uiteindelijk is duidelijk geworden dat jongste, autistisch is met een lager IQ, dat wil zeggen dat een gewone kleuterklas veel te moeilijk voor hem is en vooral ook veel te snel gaat.
Onze lieve dappere en stoere man gaat straks naar een andere school als het allemaal geregeld is.
Ik ga hier niet teveel op zijn beperkingen of mogelijkheden in. Maar zorgelijk is het wel, want wanneer zal hij wát kunnen? Het is voor ons onbekend terrein. We hoeven alleen maar naar hem te blijven kijken en vooral te blijven voelen. En in eenvoud en structuur te blijven leven.