Goede vrijdag, een momentje in de voortuin in de zon. Op gekregen zwarte PS ligstoelen, van kunststof dus kan het hele jaar blijven staan. De jongste springt op de trampoline. Tien jaar oud die trampoline, zo sterk worden ze niet meer gemaakt.
De postbode komt, een moeder van een vriend van onze zoon van bijna 16. Een klein gesprekje over moeilijkheden met je puberende zoon. Haar zoon wil niets niet leren, niet werken ligt op zijn bed. Defensie schijnt een goed idee te zijn. Want hij doet dit jaar examen. De meisjes waren niet zo moeilijk, zegt de postbode, (en moeder van een vriendje) die tegenwoordig de tijd hebben aangezien de post tot zes uur bezorgd mag worden. De vooropleiding van defensie dan krijgen ze discipline. Ik knik ik weet het, ik herinner me het gesprek met de vriend, (haar zoon) na de zaterdagse patatten. Hij vertelde dat het defensie zou moeten worden. Kader afgerond en dan kan je een vooropleiding krijgen zei die. Mijn man vroeg door, wat lijkt je leuk aan het leger. De regelmaat, de praktijk ik wil niet in een klaslokaal zitten. Dat is saai. Dan gaat het over de brandhaarden, zoon van ons (S) die aan hem vraagt of hij wel weet heeft van Syrië of van de krim.
Dat het wel het echte counterstrike is.
Ze gaat verder, ze heeft geen vat op hem, hij doet niets en hij rookt, ze hadden binnen gerookt. S was er ook bij. Ik glimlach ik denk aan de sigaret onder het bed een gedraaide toeter. Een smalle heel precies net als man ze vroeger draaide. Ik vond hem, heb hem in de rand van het kozijn gelegd. Gniffelend, hopelijk wordt hij vochtig. Hij lag er drie dagen later nog.
Dan de vraag van de moeder en postbode, hoe doen jullie dat? Ik denk na... Een sporter, de Havo, relaxed en sociaal, hard werkend als vakkenvuller, grote broer en die rol met verve vervult. Maar ook, de sigaret, de onvoldoendes, zijn moeilijke depressieve periode van een maand geleden.
Dan het gesprek van die avond met onze zoon en met de man. Over de postbode en haar zoon. En dan zoon zijn woorden: Ik ken wel twaalf van die jongens. Ze doen niets aan school, werken niet of weinig. Gaan van sport en gaan een niveau lager doen. Volgens S was hijzelf er ook zo aan toe geweest als wij niet zijn iphone afpakten als er onvoldoendes waren, hij ook van voetbal was gegaan als wij niet doorgezet hadden. En hij ook zeker nu ook GT was gaan doen als wij hem niet huisarrest hadden gegeven voor een paar maanden, en met werken in de bouw bij opa, detentie in de vakantie toen hij bleef zitten vorig jaar in drie havo. Als je dan niets wilt doen ga je maar opperen. Hij besefte dat hij toen ook liever wat met zijn hersenen wilde gaan doen. De planningen die ik zijn moeder met hem maak. De telefoons en laptops die ingeleverd dienen te worden bij het maken van huiswerk en bij het slapen.
Ik heb de zoon gevraagd een en ander te herhalen, dat ik dit op kon nemen en kon gebruiken bij gelegenheid.
Zoon stond lachend op om een glas ranja te halen. En sprak de plechtige woorden Ik zwijg als het graf...
Man vroeg hem naar de sigaret, soms bij een feestje, veel te duur anders. Ik moet er echt hard voor werken. Ik vroeg hem wie de toeter gedraaid had. De zoon van de postbode scheen goede toeters te draaien..
Ruim een week later tel ik mijn zegeningen als zoon S een golfbaan uitzet in de duinen van Gaasterland (ja die zijn er dus niet ;-)) Ik denk aan het gezin wat ik zag tijdens een uitzending van de Nanny van RTL4. Mijn man moest er om lachen. Zijn woorden: De nanny kan beter langs al die pubers gaan, die zet je niet op het strafstoeltje. waarop ik zei: Nee die pak je hun iphone af. Zelfde effect..
Jullie ook nog last met pubers?
.JPG)
.jpg)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
