Nodig ook want ik heb nog wat schrijfwerk te doen voor mijn bijna afgeronde bestuursfunctie.
En ook voor mijn blog heb ik genoeg inspiratie. Ik moet er alleen een ander moment voor kiezen.
Want ik moet er dus nu echt even voor gaan zitten op onze slaapkamer.
Eindelijk heb ik de nieuwe bedragen ook allemaal binnen en kan dus binnenkort ook ons nieuwe huishoudboekje 2015 laten zien. Nog even een huishoudelijke mededeling: De email van creatiefmetweinig doet het al geruime tijd niet meer. Als je mij een bericht wil sturen kan dat! Via een PB op mijn facebook site https://www.facebook.com/pages/Creatief-met-weinig/607669889355051?fref=ts een PBtje te sturen! Hoef ik ook niet meer honderduizend wachtwoorden te onthouden ;-)
Vandaag was voor onze zoon de lang verwachte plaatsing van buisjes en het knippen van de neusamandelen. Hij hoefde pas om twaalf uur zodat hij eerst een ochtendje nuchter moest zijn voordat we naar het ziekenhuis gingen. Ik nam was drinken mee en boterhammen ik bedacht dat hij wel trek zou kunnen hebben na de ingreep.
Onze oudste zoon heeft deze ingreep ook wel een keer gehad maar was toen veel kleiner.
Ik nam een extra verschoning mee en wat boekjes om te bekijken. Mijn man zou ons met de auto naar het ziekenhuis brengen, wat gaan werken en daarna weer terug gaan naar het ziekenhuis. Ik ben niet in het bezit van een mobiele telefoon dus ik kon hem na afloop niet bellen ;-) en ik was niet slim geweest om mijn dochter te vragen of ik de hare mocht lenen. In 1994 redde ik het ook zonder hé.
Het verliep allemaal voorspoedig we konden na de korte inleiding snel naar de operatiekamer waar ik een prachtig teletubbie pak aankreeg. In de gauwigheid moest ik mijn trouwring nog afgeven.
Het in slaap brengen was wat een drama zoontje sputterde nogal tegen. Na twaalf minuten werd ik uit de wachtkamer geroepen om snel naar onze zoon op de verkoever te gaan. Onze zoon was zo vreselijk overstuur en huilde verschrikkelijk. Er kwam nogal wat bloed uit zijn neus en ik heb hem lekker als een baby tegen mij aan gehouden.
Het huilen heeft een uur ongeveer geduurd.
Bij terugkomst was de kamer waar zoontje met twee andere kinderen verbleef versierd met balonnen en kado's. Niet voor ons huilend kindje, die had een kleine dino in een verassingsei op de operatiekamer gekregen, Maar voor de andere kinderen. Er was een enorme ballon en een groot kado voor de kinderen naast onze zoon. Ik zat met mijn armen om onze zoon heen, en luisterde naar wat de ouders de kinderen beloofden. Je mag zelf ijsjes uitzoeken in de supermarkt, wat wil je eten?
Op zich had ik daar geen oordeel over, ik vind dat iedereen zijn eigen leven moet leiden, wie ben ik om er wat van te zeggen. Ik moest meer denken aan een stukje uit Marieke Henselmans boek "consuminderen met kinderen"Over dat we liefde,aandacht en troosten niet moeten verwarren met dingen geven.
Ik ben benieuwt wat jullie mening hierover is. Ben ik een vreselijk ontaarde moeder dat ik geen kado voor de jongste had gekocht?
Verder ter informatie: De kleine patiënt maakt het uitstekend, ik heb slagroom met keukenmachine gemaakt en daar een dot van op de vla gedaan. De kleine man mocht alleen maar zacht voedsel hebben. Vandaar mijn verwennerij... uuhm hopeloos verloren ;-)
